ستایش پروردگار

بسی رنج بردم در این روزگار

که تا این نوشتار ماند ز من یادگار

به هر واژه چون در در ایران زمین

شوم شاد و هرگز نباشم غمگین

دمادم کنم شکر پروردگار

که کرده جهانی چنین سرفراز

خداوند بخشنده ی کار ساز

که کرده زبانم به گفتار باز

همه مرد و زن دل به او بسته ایم

همه عاشق واحد خالقیم

خدایا همه هست از آن تو

اگر زنده ایم بوده از لطف تو

محمدرضا نکویی