بسی رنج بردم در این روزگار
که تا این نوشتار ماند ز من یادگار
به هر واژه چون در در ایران زمین
شوم شاد و هرگز نباشم غمگین
دمادم کنم شکر پروردگار
که کرده جهانی چنین سرفراز
خداوند بخشنده ی کار ساز
که کرده زبانم به گفتار باز
همه مرد و زن دل به او بسته ایم
همه عاشق واحد خالقیم
خدایا همه هست از آن تو
اگر زنده ایم بوده از لطف تو
محمدرضا نکویی